آبی ماورای بحار

کابوس هایم، همیشگی اند. اما وقتی خودم به پای خودم آمده ام به این دنیای نحس کلمات، که ارواح اشیا و آدم هایند، به طمع کام گرفتن از کلمات، دیگر چه جای گله... آن برج ها برای من و برای این داستان ها فقط آن دو برج خاص نبودند. برای تمرکز که پلک می بستم، پشت پلک هایم، شکل وهم آلود تل ویرانه شان هم، شکلی بود که در کابوس های گذشته تا حال حالا تناسخ داشته است... وقتی که از دیار، کتابی مصور از واقعه، به دستم رسید، و دیدم که ندیده، صحنه هایی را دیده و نوشته ام... این بود شاید علت دیدن این یازده کابوس/داستان... شاید یک وحشت، انگیزه نوشتن این یازده وحشت بود