اثری غم انگیز از نبوغی بهت آور

کمتر نویسنده‌ای بخت یا بهتر بگوییم جسارتش را دارد که همان اول کار یک متن تایپ‌شده‌ی چندصد صفحه ای را بکوبد روی میز و بگوید: «چاپش کن، این زندگی‌نامه‌ی منه.» اما به‌نظر می‌رسد دیو اگرز سال ۲۰۰۰ درست همین‌کار را کرده است. در واقع اگرز از آخر به اول شروع کرد و با نوشتن زندگی‌نامه‌ش پا به دنیای نویسندگی گذاشت: «اثری غم‌انگیز از نبوغی حیرت‌انگیز».

کتابی که حالا سال‌هاست بر سر آن اختلاف وجود دارد، آیا اگرز رمان نوشته آیا این کتاب سراسر خاطرات پسری است که درست در آستانه‌ی پرتاب به بزرگسالی زندگی می‌خواهد او را به زمین بزند؟ آیا اگرز همه‌ چیز را راست می‌گوید؟ و چطور یک جوان بیست‌ویک ساله می‌تواند به این حجم از بدبختی‌ بخندد؟

هرچه هست اگرز با همین کتاب بدل به نویسنده‌ی تمام عیاری شد. او کتابی به شدت غم‌انگیز و بسیار بسیار خنده‌دار نوشت، یک کمدی تمام‌عیار از مصیبت. داستان غم‌انگیز یک بیست‌ویک‌ساله‌ی سرخوش که در فاصله‌ی بیست‌وسه‌روز مادر و پدرش را بر اثر ابتلا به سرطان از دست می‌دهد و برادر هشت‌ساله‌اش، تاف، زل زده به او و انگار می‌گوید: «بزرگم کن، تربیتم کن.»

میچیکو کاکوتانی منتقد ادبی سرشناس نیویورک تایمز، منتقدی که بسیاری معتقدند نقد او تکلیف ادبیات را در آمریکا روشن می‌کند درست در همان سال اول انتشار این کتاب درباره‌اش نوشت: «یک کلاژ به‌شدت پست مدرنیستی از یک حادثه‌ی هولناک و غم‌انگیز از مرگ پدر و مادر یک جوان. هفته‌هاست او شده یک والد جانشین برای برادر هشت ساله‌اش.»