انجمن قتل پنجشنبه ها

قسمت هایی از کتاب انجمن قتل پنجشنبه ها

 چند روز پیش، بعد از ملاقات با «الیزابت»، در اولین جلسه ام با اعضای انجمن قتل پنجشنبه ها شرکت کردم و به نظرم نوشتن درباره ی آن جالب است. مثل همان کسی که دفترچه خاطراتی درباره ی «هولمز» و «واتسون» تهیه کرد. مردم عاشق قتل اند، چه علنا بگویند و چه نگویند. پس می روم سراغش.

 «الیزابت» با «پنی»، انجمن قتل پنجشنبه ها را تأسیس کرده بود. «پنی» سال ها در اداره ی پلیس «کنت» بازرس بود و پرونده های قتل های حل نشده را با خود می آورد. راستش قرار نبود به پرونده ها دسترسی داشته باشد، ولی کسی که خبردار نمی شد، نه؟ از یک سنی که بگذرید، تقریبا می توانید هر کاری دلتان خواست بکنید. به جز پزشک و بچه هایتان، هیچ کس چیزی به شما نمی گوید.

 پس می توان گفت آن ها هیچ وقت به آرزویشان نرسیدند. هیچ کدام از آن قاتل ها تنبیه نشدند، همه هنوز بیرون بودند و یک جایی به پیش بینی وضع ترافیک گوش می کردند. به گمانم مثل بعضی آدم ها قسر در رفته بودند. هر چه سنتان بالاتر می رود، بیشتر مجبورید با این مسئله کنار بیایید.