ایستگاه آخر

آن شمایل یگانه که پوزخندی ابدی به ملال زیستن زده بود و از ورای همه‌ی اینها بدون تفسیر، انسان طراز نوین مدرنیته را با نیشخند می‌نگریست، او که عبوسی ظاهری‌اش چنان بود که انگار هیچ‌گاه نخندیده، او که چروک‌های صورت و پیشانی‌اش، موهای خاکستری و سفیدش و کشیدگی دست‌ها و پاهایش، همه‌وهمه جذابیتی انسانی ولی منحصر به او داده بودند که همواره عکاسان بسیاری دوست داشتند لحظه‌ای از حضور او را ثبت کنند؛ نشستن و ایستادنش، سکوت و حرف زدنش، دوستی و عشق ورزیدنش، جوانی و پیری‌اش، ترکیب ایرلندی – فرانسوی‌‌اش و سرانجام احتضارش، تصویر ساموئل بکت نویسنده و روشنفکر را در اذهان، یکه و بی‌بدیل کرده است.