این دست بی صدا

به راحتی می توان ادعا کرد که در میان شعرای حال حاضر ایران، "حسین صفا" یکی از بهترین شاعران کشور است و اشعاری که می سراید، نام او را زنده نگه خواهد داشت. وی شاعری است که چه در زمینه ی غزل، چه در زمینه ی شعر محاوره و شعر سپید دستی بر آتش دارد؛ "حسین صفا" شبیه هیچکس شعر نمی گوید و هیچکس هم نمی تواند همانند او شعر بسراید.
ریشه های شعر "حسین صفا" به شعر سنتی بر می گردد و با این حال او موفق شده تا از این ریشه های کهن، برای سرودن غزل هایی استفاده کند که به زبان مخاطب معاصر حرف می زنند. امکاناتی که وی در تغزل و ترانه سرایی به شعر معاصر عرضه کرده، قدرت شاعری او را به رخ می کشد. شعر "حسین صفا" با وجود اینکه همچون برخی از شعرای دهه ی هشتاد از عنصر سهل سرایی بهره می برد، اما به هیچ عنوان سست و توخالی نیست و همچنان وزین و با شکوه است. به واقع می توان گفت که شعر او در عین سادگی و اجتناب از تکلف، از شخصیتی متمایز برخوردار است. او در مجموعه ی "این یک دست آرام است"، به همان فردیتی که در دفترهای پیشینش نیز به آن اشاره کرده، صحبت می کند و آن را به عنوان یکی از ویژگی های مهم انسان معاصر، برجسته می کند.