بازگشت ماهی های پرنده

ترلان شروع دوران نوجوانی خود را با شروع درگیری و جنگ به یاد می‎آورد؛ یادآوری مدرسه و شعارها، خانه و مخفیگاه‌ها و شهر افسرده‌ای با آرمان هایش. روایت ترلان با سیاهی و سفیدی مردمش تعریف می‌شود، مردمی که حتی خنثی‌هایشان، ترکیبی در هم تنیده از نور و تاریکی نشان می‌دهند و گویی کل مردم شهر با خودشان در حال مبارزه اند.
ترلان از روزهای جنگ، ترس، بلاتکلیفی و شادی مخصوص به خودش و روزهای پس از جنگ که امیدهای نصفه‌جان را سرکوب می‌کرد، سخن می‎گوید و به عنوان یک مهاجر، نقشی جز یک تماشاچی مبهوت در برابر این خاطرات ندارد. در این روزها، مهاجرت عنصر دائمی تاریخ است و همچون سکه‌ای تقلبی و دو سر باخت، چه داوطلبانه و چه اجباری، در قلک تاریخ مدفون می‎شود. "بازگشت ماهی های پرنده" نوشته‌ی "آتوسا افشین نوید" یکی از صدها روایتی است که نسل انقلاب تا جنگ بازگو کرده و باز هم به گفتنش ادامه می‎دهد.