به صرف قهوه و پیتا

در سال های نه چندان دور دهه ی هفتاد شمسی، مردم ایران از طریق عکس ها و تصاویری که از جنگ بوسنی در تلویزیون پخش می شد، این رویداد دلخراش تاریخی را نظاره می کردند و کمک های مردمی خود را از طریق مساجد برای مردم مظلوم و جنگ زده ارسال می کردند.
حالا در این سفرنامه که به نیت پیاده روی صلح و سیاحت در بوسنی صورت گرفته، بار دیگر بهانه ای ایجاد شده تا مردم ایران بهتر با حال و هوای عصر حاضر در این کشور آشنا شوند و همراه با قلم نویسنده و عکس هایی که در خلال صفحات کتاب آمده است، به سفری ساده و صمیمی به این کشور واقع در اروپای جنوب شرق بروند. از دیگر نکات مثبت این سفرنامه این است که نویسنده به شرح اتفاقات سفر بسنده نکرده و آنچه را در ارتباط با مردم این کشور رخ داده به شکل یک واقعه نگار همراه با جزییات خواندنی به مخاطب عرضه داشته است.

بخشی از متن کتاب:

جوان‌های بوسنیایی تقریباً ایران را نمی‌شناسند. بس‌که نبودیم در این سال‌ها. قهرمانشان ترکیه‏‌ای‌ها هستند. حق هم دارند؛ با آن همه کار فرهنگی که ترکیه می‌کند. سریال‏‌هایشان هم که همیشه در صحنه حضور دارند. همین روزهای سفر ما هم در حال پخش سریال soz «عهد» بودند؛ سریالی اکشن دربارهٔ حضور سربازان ترکیه‏‌ای در مبارزه با تروریست و داعش در سوریه. ترکیه یک جور اتوپیای آن‏‌هاست؛ مدینهٔ فاضله. سهم مهاجرت به ترکیه هم در زمان جنگ زیاد است. در کل جمعیت بوسنیایی‌های ساکن ترکیه از بوسنیایی‌های بوسنی بیشتر است. بهتر است بگوییم بوشنیاک. اما بین سی‌ساله‏‌ها به بالا کسانی هستند که ایران را زمان جنگ یادشان هست. یک «دُبار حُمینی» (خمینی خوب) می‌گویند و معمولاً خاطره‌‏ای از غذا و کمکی که از ایرانی‌ها گرفتند دارند. با این خاطرات خوش، دوستمان دارند و تقریباً همه‌شان یک سؤال می‌پرسند: «این ‏همه سال کجا بودید؟!»کجا بودیم؟ از صدقه‏‌سری صلح دیتون نبودیم؛ شرطی بود که امریکایی‌های بعد از صلح برای این کشور گذاشتند، خروج تمام نیروهای خارجی. کم‏‌کاری خودمان هم که البته همیشه حرف اول را می‌زند توی این‏‌طور کارهای فرهنگی.