جام جهانی در جوادیه

بعد از اینکه "الکس" متوجه می شود "سیاوش" پیگیر برگزاری یک مسابقه ی محلی فوتبال است، با فرزندان کارمندانی که در سفارت کانادا مشغول به کار هستند صحبت می کند تا آن ها هم در این مسابقات شرکت کنند. ولی این تازه شروع کار است با پیچیدن خبر مسابقه، تیم هایی از برزیل، چین، آرژانتین، ژاپن، سوییس، ابتالیا ، اسپانیا و... هم پا به میدان می گذارند. بچه های کوچه مروی که عرب هستند و بچه های کارگر اهل افغانستان نیز در این مسابقه شرکت می کنند و به این ترتیب "جام جهانی در جوادیه" شکل می گیرد.
نوشتار کتاب "جام جهانی در جوادیه" بسیار ساده و صمیمی بوده و دل مشغولی و تفریحات چند نوجوان ساده دل را به خوبی به تصویر می کشد. کتاب از طریق جام دوستی و عملکرد بی آلایش این نوجوانان، پیام صلحی را ابراز داشته که زمینه ی اصلی داستان را شکل می دهد. "داوود امیریان" سعی کرده تا شخصیت پردازی و ساختار داستان را تا حد امکان نزدیک به فرهنگ ایرانی خلق کند و با فضایی مفرح، داستانی آموزنده را به خوانندگان منتقل نماید.

قسمت هایی از کتاب جام جهانی در جوادیه 

 حالا همه ی اهل محل به سیاوش توجه می کردند. هرجا می رفت، در صف نان و مغازه و لبنیاتی، او را با انگشت به هم نشان می دادند و پچ پچ می کردند و سر تکان می دادند. سیاوش کم کم داشت از این وضعیت کلافه می شد. غروب بود، سیاوش و دوستانش در پارک گل بهار جلسه داشتند. همه نشسته بودند و چشم به دهان سیاوش دوخته بودند. سیاوش سرش را پایین انداخته بود و انگشتان دستش را توی موهای سرش فرو برده بود. یوسف گفت: "چی شده سیاوش! از چی می ترسی؟" سیاوش سر بلند کرد و گفت: "قضیه حسابی جدی شده. من اصلا فکرش را نمی کردم این طوری بشود." محمدعلی دستی به موهای ژل زده اش کشید، تار موهای جلوی سرش را دور انگشت پیچ داد و خنده خنده گفت: "ناراحت نشو سیاوش، اما از قدیم گفته اند یک دیوانه سنگی تو چاه می اندازد و صد تا آدم عاقل را سر کار می گذارد!" بابک به محمدعلی توپید: "معلومه چی می گویی؟ یعنی سیاوش دیوانه است؟"