شازده کوچولو

قسمت هایی از کتاب شازده کوچولو 

 اگر به آدم بزرگ ها بگویید یک خانه ی قشنگ دیدم از آجر قرمز که جلو پنجره هاش غرق شمعدانی و بامش پر از کبوتر بود، محال است بتوانند مجسمش کنند. باید حتما به شان گفت یک خانه ی صد میلیون تومنی دیدم تا صداشان بلند بشود که: وای چه قشنگ! یا مثلا اگر به شان بگویید: «دلیل وجود شهریار کوچولو این که تودل برو بود و می خندید و دلش یک بره می خواست و بره خواستن، خودش بهترین دلیل وجود داشتن هر کسی است.» شانه بالا می اندازند و باتان مثل بچه ها رفتار می کنند! اما اگر به شان بگویید: «سیاره ای که ازش آمده بود اخترک ب612 است.» بی معطلی قبول می کنند و دیگر هزار جور چیز ازتان نمی پرسند. این جوری اند دیگر. نباید ازشان دلخور شد. بچه ها باید نسبت به آدم بزرگ ها گذشت داشته باشند. 

 برای من تو هم مثل هزاران پسربچه ی دیگه ای هستی که در این دنیا زندگی می کنن و من هیچ نیازی به تو ندارم. برای تو هم من مثل هزاران روباه دیگه ی این دنیا هستم. اگر من اهلی بودم، ما به هم نیاز داشتیم. به نظر من، تو در تمام جهان منحصر به فردی و من هم باید در تمام جهان منحصر به فرد باشم. 

 شازده کوچولو: این راز منه. خیلی سادست؛ تو فقط با قلبت می تونی چیزی را به درستی ببینی؛ چیزی که واقعیه با چشم دیده نمی شه.