شاهنامه فردوسی 14

پادشاهی یزدگرد بزه‌گر از عبرت‌آموزترین داستان‌های شاهنامه است. همان‌گونه که از لقب این پادشاه هویداست، او پادشاهی زشت‌کردار، ستمگر و بی‌رحم بوده که طی سلطنتش مردم ایران‌زمین را به ستوه آورد. ایرانیان که از بیدادش به‌تنگ آمده‌اند، عهد می‌بندند که از نسل او هیچ‌کس را به شاهی برندارند. پس از یزدگرد، وقتی فرزندش بهرام گور، طلب تاج پادشاهی می‌کند و آن را حق خود می‌داند، ایرانیان از سپردن تاج و تخت به او سرباز می‌زنند. بهرام آزمونی پیشنهاد می‌کند و از این آزمون سربلند بیرون می‌آید و پس از آن ایرانیان به پادشاهی‌اش رضایت می‌دهند. فردوسی بزرگ‌ترین حماسه‌سرای ایران است و سروده‌اش، شاهنامه، بخش مهم هویت فرهنگی ایرانیان. برای اینکه عظمت کار فردوسی را بدانیم باید به دوران او نگاهی بیندازیم. در زمانی که فرهیختگان ایرانی به زبان عربی می‌نگاشتند و عربی‌دانی سبب تفاخر اهل علم و ادب بود، فردوسی شاهنامه را به زبان فارسی سرود. شاهنامه بر اساس داستان‌هایی باستانی سروده شده، اما فردوسی داستان‌ها را گسترش داده و با افزودن دیدگاه‌های خود اثری تازه آفریده که زبانی ساده دارد. خواننده‌ در کشاکش داستان‌های شاهنامه با پهلوانان زندگی می‌کند؛ با پیروزیشان احساس پیروزی می‌کند و در اندوه و شادی با آن‌ها همراه می‌شود.