شاهنامه فردوسی 2

پادشاهی منوچهر صد‌و‌بیست‌سال بود منوچهر هفت روز در از‌دست‌دادن فریدون به ماتم نشست و به سوگواری پرداخت. روز هشتم تاج شاهی بر سر نهاد و صد‌و‌بیست‌سال بر ایران‌زمین فرمانروایی کرد. تمام پهلوانان بر او آفرین گفتند و او را برای پادشاهی سزاوار دیدند. منوچهر وقتی تاج شاهی بر سر گذاشت، تمام جهان را به داد و مردانگی و نیکی و پاکی مژده داد و خطاب به لشکریان و بزرگان و مردم چنین گفت: «حال که رأی یزدان چنین قرار گرفته که من بر تخت پادشاهی تکیه زنم، بدانید خداوند هم خشم در وجودم نهاده و هم مهر. پس به‌هنگام صلح، داد را بر جهان برقرار می‌کنم و در مقابل اهریمنان و دشمنان این مرز‌ و ‌بوم جنگ را پیشه می‌کنم. حال زمین زیر فرمان من و چرخ روزگار به‌کام من است و تمامی پادشاهان در مقابل من سر فرود آورده‌اند. خداوند از فرّه‌ی ایزدی در وجودم نهاده و نیز مرا دستی عنایت کرده که در مقابل خوبی‌ها نیکی کنم و در مقابل بدی‌ها، بدی. من از شب تیره کین‌خواهی کرده‌ام و درفش کاویانی را برافراشته‌ام. پس به‌هنگام جنگ و رزم از جان خود هم دریغ ندارم و تا آن‌جا که می‌توانم دست بدی‌ها را کوتاه می‌کنم و زمین را با رنگ خون می‌آلایم. گه بزم دریا دو دست من است دم آتش از بر نشست من است گراینده‌ی گرز و نماینده‌ی تاج فروزنده‌ی ملک بر تخت عاج ولی با تمام این هنرها جز بنده‌ای در مقابل خداوند جهان‌آفرین نیستم و تنها او را می‌پرستم. تمام تاج و تخت و سپاهم از اوست. پس بر من سپاس او واجب است و تنها به او پناه می‌برم. به‌راه فریدون خواهیم رفت که او در این امر عمر بسیار صرف کرد. هر‌کسی را که در هفت کشور، از راه پاکی دوری گزیند و از فرمان خداوند سر باز ‌زند و مردم را خوار و زبون بدارد و آن‌ها را برای اندوختن گنج‌ها در رنج و سختی بگذارد، نزد من از اهریمن بدتر است. پس‌از جانب من و یزدان بر آنان لعن و نفرین خواهد بود و به‌ناچار دست بر شمشیر خواهیم برد و تمام سرزمینش را بر سرش ویران خواهیم کرد.» - از متن کتاب -