شاهنامه فردوسی 11

ز بلبل شنیدم یکی داستان که برخوانْد از گفته‌ی باستان که چون مست بازآمد اسفندیار دُژَم گشته از خانه‌‌‌ی شهریار کتایون قیصر که بُد مادرش شب تیره بگرفت اندر بَرَ وقتی اسفندیار در نیمه‌شب از خواب بیدار شد، جام شراب خواست و لب گشود و به مادرش چنین گفت: «شاه همیشه در حق من بدی روا می‌دارد. او به من گفت وقتی کین لهراسب‌شاه را با مردانگی از ارجاسب‌شاه بخواهی و خواهرانت را از بند برهانی و مایه‌ی‌ بلندی نام ما در جهان شوی و دنیا را از بدی‌ها پاک کرده و آن را آرایشی تازه دهی، این پادشاهی و سپاه و نیز تخت و تاج و گنج‌ها از آن تو خواهد بود. حال‌ وقتی خورشید طلوع کرد و شاه از خواب بیدار شد، من حرف‌هایش را به‌یادش می‌آورم و از او خواهم خواست که آن‌ها را به‌ جا آورد. اگر شاه همچنان خلف وعده کرد، به خداوند گرداننده‌ی آسمان که تاج شاهی بر سر می‌گذارم و تمام این سرزمین را به ایرانیان می‌دهم و تو را شهربانوی ایران می‌کنم و تمام این کارها را با زور و جسارت شیرانه‌‌ی خود می‌کنم.» -قسمتی از متن کتاب-

نمایش کوتاه‌تر