شاهنامه فردوسی 6

وقتی به ‌کاووس خبر رسید که روزگار سیاوش تباه شده است، از بی‌تابی همچون مرغ سربریده‌ای شد. به او گفتند: «از عاقبت بی‌گناهی چون سیاوش حتی شکاران دشت و کوهسار نیز زاری و شیون گرفتند. بلبل همچنان بر شاخه‌ی سرو می‌نالد و همچون کبک و قرقاول که به‌دنبال خرده‌های نان روغنی می‌گردند، سر به زیر دارد. تمام سرزمین توران پُر از داغ و درد است و رنگ گلبرگ‌های مرغزارش زرد شده است. گروی تشت زرّینی گذاشت و سر سیاوش را مانند گوسفندی برگردانده و آن سر شاهی را به‌زاری برید؛ در‌حالی‌که نه فریادرسی برایش بود و نه هواداری.» وقتی کاووس این سخنان را شنید، با سر از تخت به زیر افتاد و جامه بر تن درید و صورتش را خراشید و بر خاک افتاد. تمام ایرانیان با مویه و زاری نزد شاهِ سوگوار رفتند. همه‌ی آن‌ها چشمانی خون‌بار و صورتی زرد داشتند و روحشان از غم سیاوش آزرده بود. پهلوانانی چون توس، گودرز، گیو، شاپور، فرهاد و بهرام، همه‌، جامه‌های سیاه بر تن کرده بودند و به جای کلاه خاک بر سر می‌ریختند. - از متن کتاب -

نمایش کوتاه‌تر