شدم آنکه هستم

یالوم داستان خود را با یک کابوس آغاز می کند: زمانی که دوازده ساله است و با دوچرخه از خانه ی دختری با مشکل پوستی می گذرد. اروین مانند هر صبح، دختر را این گونه صدا می کند، «سلام سُرخَکی!» و امیدوار است که با او دوست شود. اما در رویای یالوم، پدر دختر به او می فهماند که سلام های روزانه اش باعث رنجش دخترک شده است. این اتفاق برای یالوم، نقطه ی آغاز احساس همدردی بود و او هیچوقت این درس را فراموش نکرد. با پیشروی در کتاب من چگونه اروین یالوم شدم، می توانیم ظهور متفکر خردمندی را به نظاره بنشینیم که آثارش، نقش فانوس دریایی را در آب های پرتلاطم زندگی بسیاری از افراد داشته است. این کتاب، فقط داستان زندگی یک مرد نیست و برداشت های یالوم از زندگی اش و فرآیند شکل گیری تفکرات این اندیشمند بزرگ، مخاطبین را دعوت می کند که به ریشه های زندگی خود بنگرند و درباره ی معنای زندگی شان تفکر کنند.