ما تمامش می کنیم

قسمت هایی از کتاب ما تمامش می کنیم 

 وقتی پاهامو دو طرف لبه ی پشت بوم می ذارم و این جا می شینم و از طبقه ی دوازدهم به خیابونای بوستون نگاه می کنم، نمی تونم به چیزی جز خودکشی فکر کنم. البته خودکشی خودم نه. اون قدر زندگی م رو دوست دارم که تا آخرین نفس ادامه ش بدم. 

 توجه م بیش تر به آدم های دیگه س و این که چه جوری سرانجام تصمیم می گیرن به زندگی شون خاتمه بدن. این که هیچ از کارشون پشیمون می شن؟ تو لحظه ی بعد از پریدن و یه ثانیه قبل از تصمیم گیری شون، باید ذره ای پشیمونی تو اون سقوط آزاد و کوتاه باشه. این که وقتی زمین به سمت شون یورش می بره، بهش نگاه می کنن و فکر می کنن. «ای لعنتی! این ایده ی خوبی نبود. 

 خیلی به مرگ فکر می کنم. خصوصا امروز، با توجه به این که دوازده ساعت پیش یکی از تأثیرگذارترین مرثیه هایی رو که مردم پلاتورای ایالت مین تا به حال شاهدش بودن، تو مجلس ترحیم خوندم. خیلی خب، شاید تأثیرگذارترین نبود، اما به راحتی می تونست افتضاح ترین محسوب شه. فکر می کنم به این بستگی داره که از مادرم بپرسید یا از من. مادرم که احتمالا از امروز به بعد برای یه سال تموم با من حرف نمی زنه.