محکم در آغوشم بگیر

همیشه مجذوب رابطه ها می شدم. می در انگلستان بزرگ شدم، اما کانون زندگی من در دوران جوانی ازدواج پدر و مادرم بود، بدون اینکه کاری از دستم بر بیاد، می دیدم که چطور رابطه ی زناشویی و خودشون رو نابود کردند، با این وجود می دونستم که عمیقا همدیگر را دوست دارند. پدرم در آخرین روزهای زندگی اش بااینکه بیشتر از بیست سال بود که از مادرم جدا شده بود، اما برای اون اشک می ریخت. واکنش من به درد و رنج والدینم این بود که قسم بخورم هرگز ازدواج نکنم، به این نتیجه رسیده بودم که عشق رویایی، توهم و دامه.

 بهتر می بود که تنها باشم، آزاد و رها از قید و بند، اما خب عاشق شدم و ازدواج کردم. علیرغم اینکه عشق رو از خودم دور می کردم، من رر دربرگرفت. این حس رمزآلود قدرتمند که پدر و مادرم رو شکست داده بود و زندگی خودم رو پیچیده کرد و به نظر می رسه مرکز اصلی شادی و رنج برای بسیاری از ماست، چه چیزی است؟ آیا راهی از این مارپیچ به سوی عشق پایدار باز می شود؟

 شیفتگی خودم نسبت به عشق و ارتباط رو در مشاوره و روانشناسی دنبال کردم. به عنوان بخشی از آموزشم نظر شعرا و دانشمندان را در رابطه با این مسئله خوندم. به کودکان پریشانی که از عشق محروم مانده بودند، آموزش دادم. به بزرگ سالانی که با عشق از دست رفته ی خود در کشمکش بودند، مشاوره می دادم.