هنر نقد هنری

نویسنده نقد هنری را در ایران دو دهه پیش گرفتار انحراف و بی‌بظاعتی و در قید و بند تعصبات و احساسات و یا در بند بی‌تفاوتی و کم‌توجهی دانسته است. تاو در مقدمه کتابش نوشته است: «تا چندی پیش آن‌چه درباره هنرهای تجسمی و به نام نقد هنری نوشته می‌شد، در واقع انشاءنویسی‌های نویسندگان و شاعرانی بود که دستی به قلم داشتند، اما از موضع و منظر هنرهای تجسمی، حرفه‌یی شمرده نمی‌شدند. هر یک از این نویسندگان، بی‌آن‌که پرهیز و پروایی در کار باشد، با مستمسک قرار دادن اثر هنری، قلم‌گردانی‌های خود را به رخ خواننده می‌کشیدند و بدون توجه به این که نوشتن درباره هر هنر مسبوق به مطالعه و شناخت است، چیزهایی می‌نوشتند که بیشتر به تساهل و از سر باز کردن شباهت داشت تا به نقد هنری. آن‌چه در اغلب این نوشته‌ها دیده می‌شد از محدوده ذهنیت، مشرب فکری خاص، نگرش رمانتیک و در پاره‌یی موارد، علایق و روابط و مقاصد خاص بر نمی‌گذشت و هر نویسنده برای برداشت‌ها و ملاحظات شخصی خود، معاذیر حسی و عاطفی می‌تراشید.»

 او می‌گوید از دو دهه گذشته تا کنون در نحوه نگارش نقد هنری دگرگونی‌هایی پدید آمده است و مردم ظرفیت تحمل نقدهای ناهنجار و بی‌حساب و کتاب را ندارند. از همین جهت برخی از مرورها و نقدهایی که به تأثیر از نگرش تازه نوشته شد جای خود را باز کرد و اقبال گسترده‌یی میان دوستداران هنر و شماری از هنرمندانِ نقدپذیر برانگیخته است. در نتیجه، شکل نقد هنری و در پی آن نحوه نگاه‌کردن به اثر هنری هم رفته‌رفته تغییر یافت و رنگ و بویی تازه به خود گرفته است.