پرونده شب توت فرنگی

قسمت هایی از کتاب پرونده شب توت فرنگی

 من همه چیز را به یک رنگ می بینم؛ البته نه مانند عکسی سیاه و سفید. تصویری که می بینم نه از آن حاشیه های لطیف دارد و نه عمق؛ حس واقعیت هم نمی دهد. بیشتر شبیه یک نقاشی آبرنگ مزخرف است، منظره ای تیره و تار و بی معنا. لکه جوهری که روی یک صفحه کاغذ سفید ریخته شده-اینجا که من در آن زندگی می کنم، جهان رنگش خاکستری است.

 آن خانه پیش-ساز، زهوار در رفته و قدیمی بود و دیوارهایش به خاطر باران سیاه شده بود. در ورودی، باز بود. در سکوت آن را هل دادم و بازش کردم. بلافاصله بوی تندی احساس کردم. آن خانه مریض و پوسیده بود.

 سایه ای ظاهر شد و جلوی در اتاق پذیرایی ایستاد. به افتخار من لباس پوشیده بود. یک پیراهن ورزشی آستین حلقه ای به تن داشت. به نظرم خاکستری بود، یا قهوه ای. شاید هم اصلا لباسی به تن نداشت. همه اسباب و اثاثیه آن خانه کثیف بود. کثافت و زشتی، دنیای من را پر کرده بود.