کتاب چرا فیلسوفان نمی توانند بخندند؟

فروزه می گوید درست است که خنده هر از چندی خود را به شکلی نامنتظره به تجربۀ روزانۀ ما تحمیل می کند، اما این عمدتا متعلق است به زمان بعد از کار، یعنی هنگامی که فعالیت جدی تر روزانه به اتمام رسیده است. به عبارت دیگر، ما تمایل نداریم خنده را جدی بگیریم، بلکه خنده به سکسکه ای مبدل می شود که در روال معمول کارهایمان وقفه می اندازد تا فراغتی گذرا و موقت فراهم کند و در همان حال ما را از اندیشه ها و تأملاتمان رهایی بخشد.

قسمت هایی از کتاب چرا فیلسوفان نمی توانند بخندند؟ 

 سالانه مبالغ هنگفتی صرف ساختن دورهمی های رادیویی، تلویزیونی و سینمایی می شود تا از مجاری رسمی، امید و شادی را به جامعه تزریق کنند و معمولا قریب به اتفاق این برنامه ها جز پر کردن جیب «عمله های لودگی»، نتیجه ی دیگری ندارند. علت این امر را نه در خنده های جعلی و کیفیت نازل برنامه ها، که در بطن خود خنده باید جست: نیروی ویرانگری در این واکنش طبیعی بدن که با مهار زدنش شادکامی به جامعه ی افسرده و ترس خورده بازنمی گردد. کارتین فروزه، استاد فلسفه و دین دانشگاه کلگری کانادا و مدرس فلسفه ی تطبیقی، فلسفه ی فمینستی و فلسفه ی سیاسی، در این کتاب، غرب تا شرق فلسفه را در جست و جوی این نیروی ویرانگر می کاود. نیرویی که خنده را به دشمن هرگونه مرجعیت و سلسله مراتب مبدل می سازد. به همین علت، او بر کار فیلسوفان و مکاتبی تمرکز می کند که مرجعیت ها را به پرسش می گیرند: از نیچه و کیرکگور گرفته تا حکمت چین باستان و آیین بودیسم.