"بازیگری متد" یا "شیوه ی اکتورز استودیو در پرورش بازیگر" اثری است ارزشمند به قلم "احمد دامود"، که با بررسی ریشه های تئاتری و سپس سینمایی "بازیگری متد"، آن را از دیدگاه افراد بزرگی همچون "لی استراسبرگ"، "استلا آدلر" و "سنفرد می نر" معرفی کند."احمد دامود" در این کتاب اشاره می کند که اگرچه نفس بازیگری یکی است، اما نحوه ی عملکرد آن در تئاتر و سینما و تلویزیون متفاوت است؛ بنابراین نمود بیرونی بازیگری و ایفای نقش در هر کدام از این رسانه ها متفاوت می باشد. آنچه به عنوان "بازیگری متد" شناخته می شود، عمدتا حاصل دسترنج "لی استراسبرگ" و "شیوه ی اکتورز استودیو در پرورش بازیگر" بوده است. شخص "لی استراسبرگ" عنوان داشته که بنای "بازیگری متد" را براساس کارهای "استانیسلاوسکی" گذاشته و سپس انگیزه ها و الهامات دیگر آن را گسترش بخشیده و واضح تر ساخته است. بر این اساس، آنچه به عنوان "بازیگری متد" شناخته می شود، حاصل چندین دهه ایده پردازی و حل مشکلات بازیگران بوده و نهایتا "لی استراسبرگ" هم به عنوان پایه گذار و گسترش بخش آن و هم به عنوان هدایت گر و آموزش دهنده ی "بازیگری متد" شناخته می شود.
مولف
ناشر
موضوع
شابک
تعداد صفحه
قطع و جلد
سال و نوبت چاپ
زبان کتاب
"احمد دامود" این اثر را با بهره گیری از معتبرترین مراجع و رفرنس های موجود به نگارش درآورده و به این شکل، وسیله ای برای افراد علاقمند به یادگیری "بازیگری متد" فراهم ساخته است. "شیوه ی اکتورز استودیو در پرورش بازیگر" طی سال ها، ستارگان بزرگی همچون "مارلون براندو"، "رابرت دنیرو"، "داستین هافمن"، "آل پاچینو"، "مریل استریپ"، "وارن بیتی"، "فی داناوی"، "پل نیومن" و عده ی زیادی از بازیگران معروف را به جهان معرفی کرده و در حال حاضر نیز تدریس آن در این استودیو ادامه دارد.
قسمت هایی از کتاب بازیگری متد
اکتورز استودیو با همکاری سه کارگردان الیا کازان، رابرت لویس و شریل کرافورد که همگی از اعضای اصلی تئاتر گروه بودند در سال ۱۹۴۷ در نیویورک شروع به کار کرد و بعضی از بازیگران جوان و مشهور آن دوران مانند جیمز دین، مارلون براندو و مونتگمری کلیفت در فاصله کمی از شروع به کار این موسسه به آن پیوستند. این تشکیلات به عنوان یک کارگاه برای بازیگران حرفه ای پایه گذاری شده و کاملا برعکس تئاتر گروه که آغاز فعالیت آن با تبلیغات و هیجان بسیار همراه بود، شروع بی سر و صدایی داشت. شریل کرافورد نقل می کند که الیا کازان و من در یک کافی شاپ در نزدیکی مرکز تئاتر نشسته بودیم. گفتگوهای من به اینجا کشید که چرا در نیویورک مکانی وجود ندارد تا بازیگران حرفه ای برای تمرین و کار کردن بر روی مهارت های خود به آنجا بروند و توانایی های خود را گسترش دهند؟ به این ترتیب در همانجا تصمیم گرفتیم چنین تشکیلاتی را به وجود آوریم. موضوع به همین سادگی شروع شد.
دیدگاه خود را بنویسید