مسئله اسپینوزا

کتاب مسئله اسپینوزا، رمانی نوشته ی اروین دی. یالوم است که اولین بار در سال 2012 وارد بازار نشر شد. زمانی که پسری شانزده ساله به نام آلفرد روزنبرگ، به خاطر حرف های ضد یهودی اش در مدرسه به دفتر مدیر احضار می شود، به عنوان تنبیه وادار می گردد تا متن هایی درباره ی اسپینوزا را از خودزندگی نامه ی شاعر آلمانی، گوته، حفظ کند. روزنبرگ بسیار متحیر می شود وقتی درمی یابد که شاعر موردعلاقه اش، گوته، یکی از تحسین کنندگان و طرفداران فیلسوف یهودی قرن هفدهمی، باروخ اسپینوزا بوده است. روزنبرگ مدت ها پس از فارغ التحصیلی، همچنان با این «مسئله ی اسپینوزا» درگیر می ماند: چگونه ممکن بوده که نابغه ای آلمانی همچون گوته، از یکی از اعضای نژادی الهام بگیرد که روزنبرگ، آن را بسیار پایین تر از خود می داند و قصد نابودی اش را دارد؟ خود اسپینوزا نیز با تنبیه در زندگی اش ناآشنا نبود. او به خاطر نظرات دینی غیرمعمولش، در سال 1656 و در 24 سالگی از جامعه ی یهودی آمستردام اخراج شد. با این که زندگی اسپینوزا کوتاه بود و او بدون امکانات و در انزوا عمر خود را سپری کرد، این متفکر بزرگ و جریان ساز موفق به خلق آثاری شد که بدون شک مسیر تاریخ را عوض کردند.

کتاب مسئله اسپینوزا

این کتاب در دو بخش اصلی نوشته شده است، نویسنده در ابتدا به زندگی اسپینوزا، فیلسوف هلندی پرداخته و سپس زندگی و چگونگی تاثیرپذیری «آلفرد روزنبرگ»، نظریه پرداز حزب نازی از اسپینوزا روایت می شود. صفحات نخست كتاب «مسئله اسپينوزا» خواننده را به يكي از خيابان هاي آمستردام سال ۱۶۵۶ مي برد كه مرد جواني در مسير خلاف هموطنانش كه به سوي كنيسه برای عبادت مي روند، قدم مي زند. وي در برهه اي به سر می‌برد كه پرسش های اساسی جهان بينی خود را رودرروی اساتيدش مطرح كرده است؛ پرسش هايی كه سنت ديرينه غرب را به چالش كشيدند و ايده های نوينی را به منظور بازسازی آن پيشنهاد دادند. رمان دو ماجراي موازی را در دو دوره متفاوت دنبال مي كند. اولی زندگی اسپينوزا و ديگري هم ماجراي يك نظريه پرداز نازی است كه در جريان جنگ جهاني دوم در پی محو آثار اسپينوزاست. اين رمان به زندگی اسپينوزا و تاثيرپذيری هايی كه «آلفرد روزنبرگ»، تئوريسين حزب نازی از زندگي و شخصيت وی داشته، پرداخته است.

قسمت هایی از کتاب مسئله اسپینوزا

 انسان ها به نحوی متناقض نما، وقتی به دنبال منافع خودشان اند، برای یکدیگر مفیدترند. البته به شرط آن که از عقلشان تبعیت کنند. خودانگاری هدایت شده به منفعت دوسویه منتهی می شود. ما همگی به یک اندازه از عقل بهره مندیم؛ و بهشت زمینی حقیقی زمانی محقق می شود که تعهد ما به فهمیدن طبیعت یا خدا، جایگزین دیگر وابستگی ها، مثلا وابستگی های مذهبی، فرهنگی یا ملّی شود. 

 شما فکر می کنید که خدا مثل ما فکر می کند و نیازمند چاپلوسی است و اگر از دستورهایش پیروی نکنیم از ما انتقام می گیرد؟ چنین عیب و نقصی چگونه می تواند در وجودی کامل موجود باشد؟ 

 مهم این نیست به چی اعتقاد داری یا می گی به چی اعتقاد داری؛ مهم نحوه ی زندگی کردنته.