مینی بوک همه چیز به فنا رفته

قسمت هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

 چطور می توانم کمکتان کنم؟ اگر توی فروشگاه استارباکس کار می کردم، به جای نوشتن اسم مردم روی فنجان قهوه شان، جملات زیر را می نوشتم: «شما و تمام کسانی که دوستشان دارید، روزی خواهید مرد. تنها بخش کوچکی از چیزهایی که گفته اید یا کارهایی که انجام داده اید برای تعداد کمی از مردم اهمیت خواهند داشت، آن هم صرفا برای یک مدت کوتاه. این حقیقت ناخوشایند زندگی ست. تمام مسائلی که به آن ها فکر می کنید یا کارهایی که انجام می دهید، تنها گریز استادانه ای از این حقیقت اند. ما غبارهای کیهانی بی اهمیتی هستیم که در یک نقطه ی آبی پرسه می زنیم و به هم برخورد می کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می کنیم و اهدافی برای خودمان می سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم. پس از قهوه ی لعنتی تان لذت ببرید!»

 رفتن به دنبال شادی، ارزشی زهرآلود است که مدت هاست به فرهنگ ما معنا داده، ارزشی خودشکن و گمراه کننده. خوب زندگی کردن به معنای اجتناب از رنج ها نیست؛ بلکه به معنای رنج کشیدن برای هدف درست است. چون اگر صرفا به خاطر زیستن محکوم به رنج کشیدن هستیم، شاید باید درست رنج کشیدن را هم یاد بگیریم.

 اساسا ما بیشترین سطح امنیت و بیشترین رفاه را در طول تاریخ داریم؛ اما باز هم بیش از هر زمانی احساس ناامیدی می کنیم. هرچه اوضاع بهتر می شود، به نظر می رسد ناامیدتر می شویم. این تناقض پیشرفت است. شاید بتوان این مسئله را در قالب حقیقتی تکان دهنده خلاصه کرد: هرچه محل زندگیتان، ثروت و امنیت بیشتری داشته باشد، احتمال این که خودکشی کنید، بیشتر است.