وصیت و صبحانه

از ویژگی های اصلی شعر "حسین صفا" که چه در ترانه های او و چه در غزل هایش خودنمایی می کند، درخشش عاطفه و احساسات شاعر است که هر خلا و نقصان دیگری را در سایه ی شکوه خود پوشش داده و به کمال می رساند. این مساله معضلی است که در اشعار شعرای جدید، شدیدا به چشم می خورد و بسیاری، به رغم اینکه از لحاظ تکنیک و فنون شاعری توانا هستند، اما در زمینه ی عاطفه و احساسات شاعرانه که مهم ترین رکن یک شعر برآمده از دل است، از ضعف و فقدان رنج می برند. خوشبختانه غزل های مجموعه ی پیش رو تحت عنوان "وصیت و صبحانه" از "حسین صفا"، در کنار این که به لباس آرایه و صنایع شعری زینت داده شده اند، از عاطفه و احساسات جوشان شاعر نیز لبریزند و خواننده را تمام و کمال محو زیبایی خود می نمایند.

قسمت هایی از کتاب وصیت و صبحانه

 سر به زیر نیاز مندی ها/ مثلا روزنامه می خواندی/ خوانده بودند جمله ی کلمات/ سطرهای نیازمندت را/ روز و شب در پی تو می گشتند/ همه سلول های غمگینم/ تا نشان از تو یافتم، دیدم/ که عوض کرده اند بندت را/ طعنه های تو زخم زالوها/ نیش زنبورهای کندوها/ من بدبخت،مثل هالوها/ نوش جان می کنم گزندت را/ چه هوس ها که می زند به سرت/ از دغل دوستان دور و برت/ من به تلخی نگاه می کنم و/ مگسان می خورند قندت را/ و به تحقیق می توان فهمید/ هیچ کس جز تو دلپسندت نیست/ از محالات ممکن است اینکه/ بپسندت کسی پسندت را/ می برندم به خواب دیدن تو/ می برندم به خاک ریختنت/ روی گوری که سرنوشت من است/ دوزخا!گور من بهشت من است 

 زیاد امید ندارم/ که از تپیدن قلبم/ گلی دوباره بروید/ مگر بهار که سر شد/ کنار سنگ مزارم/ دلی دوباره بکارید/ کدام قلّه؟ کدام اوج؟/ منی که این همه کوهم/ از این جهان به ستوهم/ من از شکار نکردن/ شما از این که شکارم/ نبوده اید شکارید