پیاده روی و سکوت در زمانه ی هیاهو

گزیده ای از کتاب:

گاهی خوب است زندگی را سخت بگیریم. همیشه از جاهای کم ارتفاع تر حصار نپریم. برای همین، سعی می کردم برای فرزندانم توضیح دهم دلیل نوشتن درباره ی سکوت این است: دشوارتر بتوان قدر و منزلت سکوت را فهمید، دشوارتر از سروصدا. و این که سکوت امر مهمی در زندگی ست.

نمی توان گفت سکوت از همه چیز مهم تر است چرا که سکوت تنها کمی از سروصدا بهتر است، حتی با وجود این که سروصدا اغلب با رخدادهای ناخوشایندی چون آشوب، تهاجم و خشونت همراه است. سروصدا بیشتر در هیئت اصوات و صور پریشان کننده و همچون فکر و خیال های آدم است. انگار بخشی از خودمان را در این حین از دست می دهیم. منظورم فقط دشواری پردازش این همه تصور و خیال نیست، که البته طاقت فرسا هم هست. مهم چیز دیگری ست. سروصدا از آن نوع صفحه تلویزیونی و صفحه کلیدی اش اعتیادآور است. از این روست که به سکوت نیاز داریم.

هرچه بیشتر غرق این امور باشیم، بیشتر می خواهیم حواسمان پرت باشد. وضع باید جور دیگری باشد، اما اغلب این طور نیست. وارد چرخه ی دوپامین می شویم. دوپامین ماده ای شیمیایی ست که سیگنال ها را در مغز از سلولی به سلول دیگر منتقل می کند. خلاصه بگویم، دوپامین است که حکم می کند چه می خواهید، چه می طلبید، و چه تمنا می کنید. خبر نداریم برایمان ایمیل، پیامک، یا هر نوع پیام دیگر آمده است یا نه، پس دوباره همچون راهزنی یکدست در طلب لذت گوشی هایمان را وارسی می کنیم. عملکرد دوپامین این گونه نیست که حس خوشنودی از انجام دادن کار به آدم بدهد، حتی اگر به آنچه در طلب و تمنایش بودید رسیده باشید: پس هیچ وقت خشنود و راضی نیستید. این یعنی من بیست دقیقه بعد از یافتن آنچه در جست و جویش بودم باز هم به جست و جو در گوگل ادامه می دهم.