دیوید ریکو میگوید: «بیشتر مردم عشق را یک احساس میدانند، اما عشق آنقدرها یک احساس نیست که راهی برای حضور داشتن است». در این کتاب، ریکو دیدگاه تازهای در مورد عشق و روابط ارائه میکند - دیدگاهی که بر یافتن یک همسر ایدهآل تمرکز ندارد، بلکه بر تبدیل شدن به فردی دوستداشتنیتر و واقعیتر تمرکز دارد.
مولف
ترجمه
ناشر
موضوع
شابک
تعداد صفحه
قطع و جلد
سال و نوبت چاپ
زبان کتاب
دیوید ریکو میگوید: «بیشتر مردم عشق را یک احساس میدانند، اما عشق آنقدرها یک احساس نیست که راهی برای حضور داشتن است». در این کتاب، ریکو دیدگاه تازهای در مورد عشق و روابط ارائه میکند - دیدگاهی که بر یافتن یک همسر ایدهآل تمرکز ندارد، بلکه بر تبدیل شدن به فردی دوستداشتنیتر و واقعیتر تمرکز دارد. با تکیه بر مفهوم بودایی از ذهن آگاهی، چگونه یک بزرگسال در روابط باشیم، پنج ویژگی بارز عشق آگاهانه را بررسی می کند و اینکه چگونه آنها نقش کلیدی در روابط ما در طول زندگی ایفا می کنند:
1. توجه به لحظه حال; مشاهده، گوش دادن و توجه به تمام احساسات موجود در روابطمان.
2. پذیرش خود و دیگران همانگونه که هستیم.
3. قدردانی از همه موهبت ها، محدودیت ها، آرزوهایمان و گرفتاری های دردناک انسانی.
4. محبت نشان داده شده از طریق نگه داشتن و لمس کردن به روش های محترمانه.
5. اجازه دادن به زندگی و عشق همانگونه که هستند، با تمام خلسه و دردشان، بدون تلاش برای کنترل کردن.
هنگامی که عمیقا درک و به کار گرفته شود، این پنج مفهوم ساده - آنچه ریکو آن را پنج A می نامد - اساس عشق بالغ را تشکیل می دهد. آنها به ما کمک میکنند تا از قضاوت، ترس و سرزنش فاصله بگیریم و به موقعیتی با صراحت، شفقت و واقعگرایی در مورد زندگی و روابط برسیم. با دادن و دریافت این پنج مورد، روابط عمیق تر و معنادارتر می شود و زمینه ای برای دگرگونی شخصی می شود.
قسمت هایی از کتاب چگونه در روابط بزرگسال باشیم
البته بیشتر ما از تربیت به میزان خوبی برخوردار بوده ایم و نیازهای عاطفی مان برای پنج «ویژگی» جلب توجه، پذیرش، قدردانی، محبت و مجاز بودن به اندازه قابل قبولی برآورده شده است. بنابراین، در بزرگ سالی به اندازه کافی با ایجاد رابطه با دیگران به شیوه های سالم، راحت هستیم و این به این معناست که بدون احساس تملک کورکورانه یا ترس فلج کننده از نزدیکی، با هوشیاری ارتباط برقرار می کنیم. بااین همه، هیچ کس بدون یادگیری مهارت با آسودگی کامل رابطه برقرار نمی کند، همان گونه که کسی بدون آموزش نمی تواند بی نقص پایکوبی کند. برخی در این کار استاد می شوند و برخی دیگر هرگز به خوبی یاد نمی گیرند؛ اگرچه شاید دیگران صددرصد متوجه نشوند. رابطه نیز به همین ترتیب ممکن است موفق به نظر برسد، اما شاید صمیمیت یا تعهد حقیقی را تأمین نکند و چنانچه این رابطه به ازدواج و فرزندان بینجامد، مسئله ای جدی در میان است. ما می توانیم درزمینه پایکوبی، حاضر به پیشرفت و بهبود مهارت هایمان نباشیم، چراکه پیامد چندانی برای اشخاص دیگر ندارد، اما اگر همین کار را در یک رابطه انجام دهیم، شاید کسی آزار ببیند (در اینجا رابطه به معنای ارتباط صمیمانه و زندگی در کنار هم یا جدا از هم است).
دیدگاه خود را بنویسید