کلاهبردار من

قریشی در این جستار، با رویکردی که تا حدی به‌شکلی از فلسفیدن به‌خصوص در حوزۀ روان‌شناسی اجتماعی پهلو می‌زند، وضعیتی را که در آن گرفتار آمده ریشه‌یابی می‌کند. این فرایندْ برآمده از کاوش در تجربه‌ای به‌ظاهر شخصی است: مواجهه با مرد کلاهبرداری که اندوختۀ یک عمر نویسنده را به باد داده است. در واقع نویسنده در این اثر به‌طور گسترده و چندبعدی به تأملاتی عموما بدبینانه گریز می‌زند، تأملاتی در گذشته و حال و آیندۀ خود هنرمند نویسنده‌اش، و به‌طور کلی در نوع بشر و نظم جهانی، به‌لحاظ سیاسی و اجتماعی، حقوقی و اقتصادی، مذهبی و فرهنگی و هنری. چنین رویکردی در نوشتن و روایت کردن خاصیتی سرگیجه‌آور پدید می‌آورد و این درست مشابه همان حال‌ و روزی است که خود نویسنده در جریان مال‌باختگی و معناباختگی‌های در پی آن دچارش می‌شود.